Bucketlist 2014 recap

Op de laatste dag van 2014 kijk ik terug op afgelopen jaar aan de hand van mijn Bucketlist, die ik op 1 januari maakte. Welke punten heb ik volbracht en welke niet? Er is ontzettend veel gebeurd in een jaar en ik kan alvast verklappen dat de dingen die ik het liefst wilde doen, ook werkelijkheid zijn geworden. Kijken jullie mee?

DIY Labeled Quotes

Een tijd geleden alweer kocht ik een pakketje labels bij de Hema. Gewoon, omdat het er mooi uit zag. In eerste instantie wist ik niet zo goed wat ik er mee moest doen (sommigen werden veroordeeld tot , maar toen ik op een avond doelloos foto's met mooie citaten erop zat te kijken op internet, ontstond er een idee. Ik pakte een paar spullen bij elkaar en binnen de kortste keren was mijn projectje al voltooid. Het is zó simpel, en toch ziet het er origineel uit. Gebruik het als een boekenlegger, decoratie aan de muur in je kamer, of geef je kerstcadeaus een persoonlijkere tint met een mooie quote. Lees gauw verder wat ik ervan heb gemaakt.

To fall, or not to fall

In deze kille, steeds vroeger donker wordende herfstdagen vind ik het soms best lastig om niet met een najaarshumeur rond te lopen. Op lange schooldagen bijvoorbeeld, als ik vanuit het schoollokaal de schemering al zie vallen en ik alleen maar kan hopen dat de zon nog even op me wacht. Of als ik thuis zit met de drang om iets te gaan doen, maar de buitenwereld is gehuld in één en al grijzigheid.  

Zonnige herfstdagen, met boswandelingen door kleurexplosies van rood, oranje en groen, vind ik natuurlijk prachtig, maar op de dagen dat het alleen maar kan regenen of er een dikke laag wolken boven het land hangt (en daar hebben we er ook heel wat van), lig ik het liefst verstopt onder de dekens te wachten op mijn winterslaap. Er zijn er genoeg die dit laatste als een voordeel van de herfst zien, maar ik ben niet goed in dagenlang binnen zitten. 

AMELAND in pictures

Deze herfstvakantie was ik twee dagen met m'n ouders op Ameland. Ik had - na 'm tijdens m'n Londen-reis met school te zijn vergeten - m'n Nikon mee en schoot aan fotogenieke landschappen niet te kort. Niets was nog veilig voor het oog van de lens.

Na een weersvoorspelling met alleen maar donkere wolkjes met regen, viel het weer ontzettend mee. Terwijl de zon boven ons hoofd scheen, stonden we op het strand te kijken naar de bijna donkerblauwe wolkenlucht die als een deken boven Texel hing. Zo bleven de hoosbuien ons eerste dag gespaard, maar op de fiets terug naar de boot, kwamen de dikke regendruppels met bakken uit de hemel. Om maar even in te halen wat Ameland de dag ervoor niet te verduren had gekregen, zullen de weergoden wel hebben gedacht.

Greenpeace | Arctic Sunrise homecoming & 1 jaar vrijwilliger

Op de dag dat ik één jaar en één dag vrijwilliger was bij Greenpeace, kwam de Arctic Sunrise terug in Amsterdam.

Terwijl ik afgelopen jaar voor het eerst meedeed aan allerlei acties, ontzettend veel inspirerende mensen ontmoette en steeds groener werd, lag Greenpeace' enige ijsbreker meer dan 300 lange, koude dagen aan de ketting in Murmansk. Illegaal, om er ook nog aan toe te voegen, want de Arctic Sunrise had eigenlijk nooit geënterd mogen worden. Dik tien maanden zonder onderhoud in de kou liggen heeft haar dan ook niet goed gedaan. Wonder boven wonder kon ze wél op eigen kracht terug varen naar Amsterdam, ondanks dat ze er een paar weken eerder nog gehavend en leeggeplunderd bij lag. Dit moest natuurlijk gevierd worden: op zaterdag 9 augustus, de dag van thuiskomst, stond een grote groep vrijwilligers verspreid over het NDSM-terrein, om de 200 bezoekers naar de Melissapier te wijzen. Ook ik stond in een knalgroen shirt klaar om verdwaalde mensen richting de aanlegplaats van de Arctic Sunrise te leiden. Met mijn rug naar de pier, kon ik het toch niet laten om telkens om te kijken op zoek naar een glimp van de groene ijsbreker. Want het grote moment van thuiskomst, dat wilde ik voor geen cént missen.

ROCK WERCHTER 05/07/14

"Ik ben hier niet verantwoordelijk voor"

Zaterdag was het zover. De dag waar ik het hele jaar naar heb uitgekeken. 

Mijn wekker ging die ochtend tamelijk vroeg, zodat ik nog genoeg tijd had om de laatste voorbereidingen voor het festival te doen, m'n "festival-outfit" uit te zoeken en mezelf mentaal voor te bereiden voor - in mijn geval - het hoogtepunt van die dag: The Black Keys. Het was dik twee uur rijden naar het festivalterrein, wat ergens bij een langgerekt rijke-Belgen dorpje lag. Gek genoeg was ik die ochtend totaal niet zenuwachtig, terwijl ik op het punt stond om voor de eerste keer naar een mega-festival te gaan, met meer dan 60.000 mensen bij elkaar op een paar velden, waar ik op één dag meer bekende artiesten zou zien, dan dat ik in m'n hele leven bij elkaar had gedaan. Oké, stiekem toch wel een beetje spannend, maar ik had er vooral héél veel zin in.

DIY Festivalsneakers [Rock Werchter]

In heel Nederland is het festivalseizoen onderhand al flink op gang gekomen. Zodra de zomervakantie ook echt begint zijn er per dag al zo'n twintig festivals in ons kleine landje! Zelf ben ik nog niet een heel ervaren festivalganger, maar komend weekend gaat daar verandering in komen. Gisteren was eerste dag van Rock Werchter, een énorm vierdaags rockfestival in België. Wat mij betreft het festival met de beste line-up van Nederland en België samen, met headliners als de Arctic Monkeys, Stromae, Imagine Dragons en natuurlijk... The Black Keys! Je ziet 'm nu waarschijnlijk wel aankomen: zaterdag is de grote dag dat ik mijn meest favoriete band aller tijden eindelijk live zal zien!!! *HAPPINESS OVERLOAD* De dag waar ik het hele jaar naar heb uitgekeken. De dag dat ik Dan's hotness met eigen ogen mag aanschouwen. De dag dat ik het hele concert van The Black Keys misschien wel zal missen doordat mijn hart het niet meer aankon. Nee dat toch maar niet. Maar ik zal er alles -maar dan ook echt álles- aan doen om zo ver mogelijk vooraan te kunnen staan, om zo 100% te kunnen genieten van die geweldige ervaring.

Om mijn fan-heid nog meer te kunnen uiten, besloot ik voor Rock Werchter speciale gympen in festival- of bandthema te pimpen. Ik greep meteen m'n kans om weer eens een Do It Yourself-bericht te schrijven, voor iedereen die deze zomer (of volgende zomer pas) origineel op een festival wilt verschijnen.

"Verder zijn we heel normaal, hoor"

Het is een veel te lange tijd stil geweest op m'n blog. In die twee maanden is er ontzettend veel gebeurd, waar ik eigenlijk ook nog steeds over wil bloggen. Maar alles op z'n tijd. Ik zal school maar weer de schuld geven van m'n lange blog-pauze: hoe dichter de zomervakantie nadert, des te drukker het wordt. Met het gezegde De laatste loodjes wegen het zwaarst ben ik het dan ook 100% eens. Maar ik heb het weten te overleven. Afgelopen week heb ik m'n laatste school-verplichtingen van dit jaar gehad en komende week wordt nog een beetje boeken inleveren, rapport ophalen en picknicken met de klas. En dan eindelijk... vakantie! Ik zal nooit meer een derdeklasser of onderbouwer zijn. "Als je de derde klas hebt gehaald, dan kan je alles aan" wordt er wel eens op school gezegd, dat wil ik maar al te graag geloven.

De oude NDSM-werf

Genoeg over school. Toen we eergistermiddag het schoolplein af fietsten, zag ik er enorm tegen op om meteen door te racen naar huis en een beetje thuis te hangen, dus besloten Brechtje, Casey en ik - ondertussen het IJ overgestoken - om een kijkje te nemen op het NDSM-terrein. Voor de Noord-dummies: NDSM staat voor Nederlandse Dok en Scheepsbouw Maatschappij, wat vroeger één van de modernste scheepsbouwwerven van de wereld was. De scheepsbouw heeft onderhand plaatsgemaakt voor hippe café's, restaurants en hotels en is sinds afgelopen weekend ook nog eens de nieuwe thuisbasis van Greenpeace Nederland (gegege). Er is er altijd wel iets te beleven en bovendien is het een enorm fotogenieke plek, door alle restanten van -met graffiti-ondergespoten- oude hijskranen, hellingen en enorme loodsen.

En omdat ik "toevallig" m'n camera mee had genomen, veranderde de middag in een ware fotoshoot, waarin we alledrie model zijn. Althans, voor zover je als model voor de camera dansjes mag doen, elkaar opeten of je collega-model bij z'n keel grijpen. Hmm... misschien zijn we wat dat betreft toch niet zo geschikt voor een carrière bij een castingbureau. Toch zitten er zeker wel een aantal fotogenieke foto's tussen, maar vooral veel foto's waarin we rondspringen, in en op dingen klimmen, gekke gezichten trekken en vooral veel lol hebben. Kan iemand even een nieuw woord bedenken dat al die dingen bij elkaar beschrijft?

Mailmadness #1

Laura (of Olive) heeft drie honden en een kat, vandaar een hondenkaart voor haar

Aan het begin van dit jaar had ik me voorgenomen om in 2014 weer ouderwets brieven te gaan schrijven (zie: Bucketlist 2014). Op 1 januari ben ik al meteen op sites rond gaan kijken waar je penpals kunt vinden en na een paar keer mailen, raakte ik bevriend met een meisje uit China genaamd Yasi. Een tijd geleden al hebben we adressen uitgewisseld, maar omdat het sowieso al minstens een maand duurt voordat zo'n brief aankomt en het ook ontzettend moeilijk is om Chinese karakters om te zetten naar Engels en andersom, is het echte snailmailen* er nog niet van gekomen. Nu praten we nog steeds vooral via e-mail, want dat gaat toch wel ietsjes sneller en is het makkelijker om foto's door te sturen. *"snailmail", in het Nederlands "slakkenpost": gewoon brieven en kaarten per post dus.

Toch had ik zin om échte kaarten te gaan sturen, en zo kwam ik via een paar andere blogs bij de site postcrossing.com. Het doel van Postcrossing is dat je een random adres van iemand op de wereld opvraagt, een kaart naar die persoon stuurt en wacht totdat diegene 'm heeft ontvangen en geregistreerd op de site. Zodra je kaart geregistreerd staat, ben jij weer aan de beurt op een kaart van iemand te krijgen. Alleen weet je niet van wie, van waar en wanneer...

"The main idea is that: if you send a postcard, you will receive one back from a random Postcrosser from somewhere in the world."

Greenpeace | Rainbow Warrior & Esperanza

Links de Rainbow Warrior, rechts de Esperanza. Foto © Greenpeace

In een week tijd ben ik van braaf gymnasium-meisje activist in hart en nieren geworden. Oké, dat is misschien een beetje overdreven, maar ik durf wel te zeggen dat ik heel wat zekerder ben geworden van wat ik later wil gaan doen.

Afgelopen paar weken lagen aan de NDSM-werf in Amsterdam-Noord twee Greenpeace schepen naast elkaar: de Rainbow Warrior en de Esperanza. Het was uniek dat deze schepen op hetzelfde moment in Amsterdam lagen, want het grootste deel van de tijd varen ze allebei ergens via een totaal andere route de wereldzeeën over. Daarom greep Greenpeace het moment aan om drie open dagen te organiseren, waarbij iedereen die geïnteresseerd was een kijkje kon nemen op Greenpeace' trots. De Open Schepen dagen waren in het weekend van 12 en 13 april en nog op zaterdag 19 april. En omdat ik vrijwilliger van Greenpeace ben, had ik me opgegeven om op twee van die dagen rondleidingen te geven op de schepen. Het was in één woord: geweldig.

The house in the woods

Ergens diep in de bossen van Finland staat een oud, vervallen huis. Glas is gebroken, het hout is aan het rotten en mos heeft zich meester gemaakt van de muren en kozijnen. De laatste menselijke bewoners hebben al lang geleden hun biezen gepakt en zijn vertrokken naar óf de grote steden óf de hemel. Maar durf je dan toch een kijkje te nemen in dit bouwwerk, dan zal je je tot je grote verbazing niet alleen voelen. Van onder de houten planken van de vloer klinkt zacht geritsel, en hoewel er binnen geen briesje waait, zie je het aan flarden hangende gordijn licht bewegen. Diep vanbinnen bekruipt je een onbehaaglijk gevoel en terwijl je jezelf aan de onmogelijke taak stelt om zonder kraken weer richting de deur te komen, voel je je plotseling bekeken worden door twee grote, zwarte kraalogen. Een spits neusje steekt uit een gat in de planken en snuffelt met trillende snorharen de onbekende geur op. En op dat moment blinken er van alle kanten in de kamer kleine oogjes op. Elk stap die je zet wordt nauwkeurig geobserveerd door nieuwsgierig spiedende wezentjes. Langs de muur schiet een lange staart weg en in de vensterbank slaat een gevederd gestalte een paar keer met zijn vleugels.

De mens mag dan wel jaren geleden zijn vertrokken, onbewoond is dit huis niet. De natuur heeft teruggewonnen wat ooit haar eigen was.

Toen ik voor het eerst de fotoserie The House in The Woods (van Finse fotograaf Kai Fagerström) zag, was het voor mij net een sprookje dat tot werkelijkheid kwam. Als klein kind hadden mijn favoriete boeken altijd dieren als hoofdpersonen en speelden ze zich af ergens in een betoverend, mysterieus landschap. Bijna dagelijks verzon ik zelf, spelend met van die levensechte Schleich-dierenpoppetjes, verhaaltjes met pratende dieren die op avontuur gingen. Ik kon daar echt helemaal in op gaan. Als ik nu zou moeten bedenken wat ik het meest mis van het klein kind zijn, is het wel het ongestoord uren lang kunnen spelen met plastic poppetjes of knuffels: die fantasie was onuitputtelijk.

Ook kreeg ik na het zien van deze foto's plotseling een enorme drang om weer (sprookjesachtige) verhalen te gaan schrijven, waarvan je al een kleine uitspatting hierboven hebt gelezen. Als je het mij vraagt zou je hier zo een prachtig kinderboek van kunnen maken (idee!).

Ik zal jullie niet langer ophouden: bekijk hieronder een selectie van de fotoserie The House in the Woods. Het is magisch.

“I am fascinated by the way nature reclaims spaces that were, essentially, only ever on loan to humans.” - Kai Fagerström

Fotografie: Kai Fagerström. Klik hier om op zijn website de hele fotoserie The House in the Woods te bekijken. Alle rechten van deze foto's gaan natuurlijk naar hem.

Om helemaal in de sfeer te komen van een verlaten huisje in het bos, overgenomen door dieren, vond ik dit nummer er heel goed bij passen. Zet het op, leun lekker achterover en scroll langzaam door de prachtige foto's op de website van meneer Fagerström...

Wat vinden jullie van deze fotoserie van Kai Fagerström? En zal ik vaker verhaal-posts schrijven?

Fever - The Black Keys

Wat begon als een gewone, vermoeide vrijdagochtend om kwart voor zeven, eindigde in een vreugdedansje door het hele huis. Toen ik die ochtend met enorme slaapogen op de rand van m'n bed probeerde wakker te worden, keek ik even op m'n telefoon op Instagram (wat ik normaal nooit zo vroeg doe). Ik scrolde maar een beetje zonder echt te kijken naar de hele rits foto's, toen plotseling mijn adem stokte. Een fanpagina van de zanger van The Black Keys (Dan Auerbach) had namelijk deze foto gepost:    

Na hun laatste cd El Camino heeft het drie lange jaren geduurd tot deze cd. Eigenlijk hadden ze ooit zelfs al aangekondigd dat het nieuwe album in maart 2013 zou uitkomen... Maar ik vergeef het ze; Dan (de zanger/gitarist) heeft afgelopen jaar een divorce drama gehad en heeft hij daarnaast nog een hele hoop cd's van andere artiesten geproduced, waardoor ik ook weer nieuwe leuke muziek heb ontdekt.

Afgelopen maanden waren er hier en daar al geruchtjes dat het nieuwe album eraan zat te komen, maar toen ik het zo vroeg op de ochtend las, maakte m'n hart een enorme sprong. Meteen stuurde ik de foto van de aankondiging door naar een aantal vrienden en stormde ik vervolgens te trap af om overenthousiast rondspringend aan m'n ouders te vertellen dat de nieuwe single eraan kwam.
Ik geef het toe, ik ben nog nooit zo erg fan geweest van een band en er moet wel iets héél ergs gebeuren wil ik geen fan meer van ze zijn. 

Maar ik ben heus niet de enige die euforisch werd van deze aankondiging: de reacties op Instagram waren allemaal net zo verbaasd en ongelooflijk blij als ik was, zoals je ziet in de screenshot hiernaast (ik ben die polarobin trouwens).

Toen ik 's middags na school weer rondkeek op wat social media, vond ik nog meer berichtjes over de nieuwe single en de cd. Ook de teasers voor het album waren net uitgekomen (via de Twitter van een of andere enge boxer) en ik belandde weer in de achtbaan van blijdschap terwijl ik gretig alle foto's en teasers bekeek.

Die teasers zijn ook wel noemenswaardig. Het zijn er drie en ze zijn allemaal even vreemd. Je ziet een behoorlijk enge kerel op een stoel in een donkere kamer zitten, terwijl hij met zijn zware stem je probeert te hypnotiseren... Wat ze nou met het nieuwe album te maken hebben, is nog een groot mysterie. Ik kan er eigenlijk niet zoveel over zeggen, je moet er zelf maar even een bekijken hieronder:

Nu ik dit bericht schrijf, zit ik al glunderend met m'n koptelefoon het nieuwe nummer te luisteren. Maar toen ik het maandagavond voor het eerst hoorde, was het toch wel even wennen. The Black Keys staan bekend om hun bluesrock-achtige nummers met rauwe gitaarsolo's van Dan, samen met Patrick (Carney) op de drums. Je kan horen dat sommige albums in Dan's "vintage" studio zijn opgenomen en de oudste cd's zelfs in de kelder in Patricks huis. Dat rauwe randje is ver te zoeken in het nieuwe nummer "Fever": de drumcomputer en synthesizer waren zelfs een enorme schok voor sommige fans van de oude stempel. Dan's stem daarentegen herken je echt uit duizenden en brengt ook meer "diepte" in het nummer. Dan en Pat weten altijd weer iets nieuws te maken en dat is ook de reden dat ik zo ontzettend fan van ze ben. En nu ik Fever al een aantal keer heb geluisterd, begin in het steeds leuker te vinden. Ik zal jullie niet langer meer ophouden, hieronder kun je de single zelf beluisteren:

Eigenlijk zou ik hier nog zo veel over kunnen doorschrijven, maar dat zal ik jullie besparen. Wie weet komt er nog wel een kleine album-review zodra Turn Blue uit is...

Ik ben heel erg benieuwd wat jullie van Fever vinden, voel je vrij om je mening in een reactie te zetten! :)

Overzicht 52 weken project

Het is me eindelijk gelukt om een mooi overzicht van mijn 52 weken project van vorig jaar te maken! Op de pagina 52 weken project in de menu-bar (onder de header) zie je een collage met elke foto van elke week. De verhaaltjes bij de foto's kun je gewoon nog teruglezen als je naar "Categorieën -> 52 weken project" gaat.
Ik vond het in ieder geval heel erg leuk om te doen en hopelijk vonden jullie het ook leuk (al gingen de spiegelingen me tegen het eind van het jaar wel lichtelijk vervelen). Waarom ik geen 52 weken project doe dit jaar en nog meer kun je allemaal lezen op de pagina "52 weken project" :)

Lente in m'n bol

Hoewel de zon nu alweer is verscholen achter een paar dikke wolken en ik vandaag toch maar m'n winterjas aan had getrokken, voel ik de lente in de lucht. Afgelopen dagen leek het wel zomer: in de pauzes op school was de aula verlaten en zat iedereen lekker in het zonnetje en na school gingen we heerlijk Hema-ijsjes eten. Fietsend door stad zag hier en daar al wat enthousiastelingen met een korte broek aan lopen, en ik stond zelf ook bijna op het punt om dat ook te doen.
Maar schijn bedriegt, want hoewel iedereen zich zo warm en zomers voelde, werden overal om me heen mensen plotseling weer verkouden, grieperig en moe. Het lente-virus heeft toegeslagen. Ook school droeg niet echt bij aan het lentegevoel: terwijl buiten de zon straalde, zat ik (zoals gewoonlijk) uren lang tussen de boeken woordjes te stampen of opdrachten te maken. En nu ben ik ook nog eens verkouden geworden.
Ik mag dan wel de lente in m'n bol hebben, de winter zit nog in m'n neus.

Een middag na school was het zó'n lekker weer, dat Brechtje en ik nog een paar uur aan het Noordhollands Kanaal hebben gezeten en allerlei foto's hebben gemaakt. Hier doen we even de zonnedans voor het mooie weer ;)

Ik wou dat ik af-en-toe voor een dagje Snoesie mocht zijn: lekker de hele dag doen waar ik zin in heb en waneer het me uitkomt lekker in de zon op een kussentje gaan liggen slapen...

Liebster Award

Afgelopen dinsdag ben ik door Julia (juliavanloo.blogspot.nl) genomineerd voor de Liebster Award, dankjewel! Liebster Award? Is dat net zoiets als een Grammy Award met rode lopers en toespraken? Gelukkig niet; de Liebster Award is een online "award" om kleine, beginnende blogs (met minder dan 200 volgers) wat meer aandacht te geven. Er is dus niet ergens een speciale commissie die vanuit een kantoortje het internet afspeurt naar blogjes, maar het zijn de bloggers zelf die elkaar nomineren. Er zitten wel een aantal regels aan vast: als je genomineerd bent, moet je vervolgens 11 andere blogs nomineren. Ook krijg je bij een nominatie 11 vragen die je moet beantwoorden, en moet je op jouw beurt weer 11 vragen voor anderen bedenken. Lees hieronder verder voor de vragen die ik van Julia kreeg, wie ik nomineer en welke vragen zij moeten beantwoorden!

Zwaan kleef aan

In de krokusvakantie was ik een dagje met familie naar het Gemeentemuseum Den Haag, waar een tentoonstelling over het Kubisme was. Ik was op dat moment nog niet echt in een kunst-stemming, waardoor ik die tentoonstelling niet zo geweldig vond en een beetje sloom langs de schilderijen schuifelde. Maar toen we vervolgens naar een fototentoonstelling in het Gem (museum daarnaast) gingen, werd dat weer een wat gecompenseerd. Vóór het Gemeentemuseum is een enorme vijver, waar toen we erlangs liepen, een eenzame zwaan een beetje doelloos langs de rand aan het zwemmen was. Ik greep meteen naar m'n camera en kwam voorzichtig steeds dichterbij om 'm op de foto te zetten. In plaats van dat de zwaan meteen de benen vleugels nam, bleef hij juist nieuwsgierig langs de waterkant zwemmen en leek wel te willen poseren voor de foto. :)

Dit zijn de drie die ik uiteindelijk het mooiste vond:

IJ-hallen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat heb gepost op m'n blog... Natuurlijk heb ik daar weer dezelfde excuses voor: ik heb het (zoals altijd) ontzettend druk op school en nu ik mezelf niet meer verplicht om elke week een foto te posten, valt m'n blog soms een beetje weg. Maar ik heb nog genoeg te vertellen! Afgelopen weekend waren de IJ-hallen hier in Amsterdam-Noord: de grootste vlooienmarkt van Europa, waar je voor een tientje een hele outfit bij elkaar kunt kopen. Ik vind het zelf ontzettend leuk altijd om tussen tweedehands spulletjes te snuffelen, maar in de IJ-hallen is het vooral kleding dat de klok slaat. Waarom zou je nog naar dure vintage winkels als Episode of Zipper gaan, als je hier je vintage voor een eurootje kunt meenemen? De échte ervaren marktgangers staan al rond 9 uur bij de ingang om de leukste spulletjes eruit te vissen, terwijl ik samen met Roos om een uur of elf in de rij stond. Niet dat alles toen al weggeroofd was hoor, tussen die honderden kraampjes verspreid over twee enorme hallen vind je altijd nog genoeg leuke dingen.
Uiteindelijk heb ik vijf kledingstukken gekocht: een hemdje, een t-shirt, een rokje, een jegging (die toch niet paste) en nieuwe schoenen. Behalve de schoenen allemaal één euro per stuk :)

Ik wilde al een tijdje van die plateaugympen hebben, maar ik had echt niet verwacht ze in de IJ-hallen te kunnen vinden! Op de foto lijken ze donkergrijs, maar stiekem zijn ze zilver en een beetje glimmend. :) Zo zie je maar weer, als je even goed zoekt, vindt je in de IJ-hallen alles wat je maar wilt... 

De eerstevolgende IJ-hallen zijn 8 en 9 maart, op het NDSM-terrein in Amsterdam-Noord. De hallen zijn het makkelijkst te bereiken met de NDSM-werfveer vanaf het Centraal Station of Tasmanstraat (West). Voor nog meer informatie, klik hier voor de website van de IJ-hallen.

Bucketlist 2014

2014 wordt voor mij geen jaar van voornemens. Al had ik vorig jaar braaf een lijstje vol goede doelen gemaakt, na een maand keek ik er niet meer naar om en deed ik waar ik zin in had. Niet dat er héél bijzondere, levensveranderende dingen op stonden hoor. Toch heb ik besloten het dit jaar anders te doen: geen voornemens, wel een bucketlist. 2013 was al een jaar met veel nieuwe (leuke) ervaringen en dat wil ik in 2014 graag zo doorzetten. Een bucketlist is eigenlijk bedoeld voor speciale dingen die je wilt doen vóór je doodgaat, maar dat gaat mij iets te ver. Ik ben niet zo iemand die zichzelf dwingt om van elke dag iets super speciaals te maken, omdat het leven zogenaamd kort is en je geen tijd mag verspillen. Daar krijg ik alleen maar stress van. Er is niks mis met af en toe een dagje niks doen, je vervelen of een beetje mopperen. Niet te vaak natuurlijk, dat is ook niet gezond. Een bucketlist voor één jaar vind ik ook veel motiverender; de wensen die erop staan zijn wat makkelijker te volbrengen dan dingen als "Route 66 rijden" of "de Mount Everest beklimmen". In één jaar is er al zó veel wat ik wil doen!
Dit is mijn buckelist:

Zoals je ziet staat er geen 52 weken project gepland dit jaar. Nu ik die van vorig jaar niet eens af heb gekregen twijfel ik een beetje of ik er nog wel een wil doen. Sowieso zou het dan zonder thema worden, want een heel jaar lang spiegelingen fotograferen begon mij, en jullie misschien ook, na een tijd een beetje te vervelen. Ik doe liever komend jaar kortere projecten met fotografie, zoals op stap gaan met een analoge camera en daar met een thema een fotoserie van maken. Er komt natuurlijk nog wel een mooi overzichtje van afgelopen 52 (eigenlijk 43) weken project!

Zodra er een punt op m'n bucketlist is voltooid, of wanneer ik er in ieder geval mee ben begonnen, ga ik daar vast een bericht over schrijven. Ook doordat ik niet meer wekelijks een foto hoef te plaatsen, heb ik weer meer tijd om gewoon tekstberichtjes te schrijven en andere dingen te doen. Ik wil dit jaar namelijk ook graag meer filmpjes maken, waaronder dus stop-motions. Als dat naast school allemaal gaat lukken zou ik heel blij zijn... ;)

Ik vind het ook superleuk om andermans bucketlists te lezen, dus als je er een hebt, twijfel niet om 'm in een reactie op dit bericht te zetten of op je eigen blog te posten!

HAPPY NEW YEAR

Week 43

Week 43 (26-12-13) - Straatspiegeling

(klik voor vergroting)