"Verder zijn we heel normaal, hoor"

Het is een veel te lange tijd stil geweest op m'n blog. In die twee maanden is er ontzettend veel gebeurd, waar ik eigenlijk ook nog steeds over wil bloggen. Maar alles op z'n tijd. Ik zal school maar weer de schuld geven van m'n lange blog-pauze: hoe dichter de zomervakantie nadert, des te drukker het wordt. Met het gezegde De laatste loodjes wegen het zwaarst ben ik het dan ook 100% eens. Maar ik heb het weten te overleven. Afgelopen week heb ik m'n laatste school-verplichtingen van dit jaar gehad en komende week wordt nog een beetje boeken inleveren, rapport ophalen en picknicken met de klas. En dan eindelijk... vakantie! Ik zal nooit meer een derdeklasser of onderbouwer zijn. "Als je de derde klas hebt gehaald, dan kan je alles aan" wordt er wel eens op school gezegd, dat wil ik maar al te graag geloven.

De oude NDSM-werf

Genoeg over school. Toen we eergistermiddag het schoolplein af fietsten, zag ik er enorm tegen op om meteen door te racen naar huis en een beetje thuis te hangen, dus besloten Brechtje, Casey en ik - ondertussen het IJ overgestoken - om een kijkje te nemen op het NDSM-terrein. Voor de Noord-dummies: NDSM staat voor Nederlandse Dok en Scheepsbouw Maatschappij, wat vroeger één van de modernste scheepsbouwwerven van de wereld was. De scheepsbouw heeft onderhand plaatsgemaakt voor hippe café's, restaurants en hotels en is sinds afgelopen weekend ook nog eens de nieuwe thuisbasis van Greenpeace Nederland (gegege). Er is er altijd wel iets te beleven en bovendien is het een enorm fotogenieke plek, door alle restanten van -met graffiti-ondergespoten- oude hijskranen, hellingen en enorme loodsen.

En omdat ik "toevallig" m'n camera mee had genomen, veranderde de middag in een ware fotoshoot, waarin we alledrie model zijn. Althans, voor zover je als model voor de camera dansjes mag doen, elkaar opeten of je collega-model bij z'n keel grijpen. Hmm... misschien zijn we wat dat betreft toch niet zo geschikt voor een carrière bij een castingbureau. Toch zitten er zeker wel een aantal fotogenieke foto's tussen, maar vooral veel foto's waarin we rondspringen, in en op dingen klimmen, gekke gezichten trekken en vooral veel lol hebben. Kan iemand even een nieuw woord bedenken dat al die dingen bij elkaar beschrijft?

We kunnen best charmant zijn, soms...

Maar andere momenten laten we die "charme" liever varen...

Ben je op een scheepswerf, dan gedraag je je ook als scheepslui

,,Hoe oncharmanter de foto, des te meer lol je hebt'' 

Ik maakte -geloof ik- een soort sprong en toen gebeurde dit...

"Hap" - part one

"Hap" - part two

De beste stuurlui staan aan wal

Terwijl we bezig waren met het inwijden van onze mooie, nieuwe boot, stopte een groep Japanse zakenlui om foto's van ons te maken. Ze werden duidelijk rondgeleid over het terrein en vonden drie jongeren die bij en roestende boot rondhingen blijkbaar erg uitzonderlijk. "Raar volk, die Amsterdammers" zullen ze misschien hebben gedacht. En wieweet hebben ze wel gelijk. Of we verder heel normaal zijn? Ik dacht het niet.

"Normality is a paved road: It's comfortable to walk, but no flowers grow on it." - Vincent van Gogh