Greenpeace | Arctic Sunrise homecoming & 1 jaar vrijwilliger

Op de dag dat ik één jaar en één dag vrijwilliger was bij Greenpeace, kwam de Arctic Sunrise terug in Amsterdam.

Terwijl ik afgelopen jaar voor het eerst meedeed aan allerlei acties, ontzettend veel inspirerende mensen ontmoette en steeds groener werd, lag Greenpeace' enige ijsbreker meer dan 300 lange, koude dagen aan de ketting in Murmansk. Illegaal, om er ook nog aan toe te voegen, want de Arctic Sunrise had eigenlijk nooit geënterd mogen worden. Dik tien maanden zonder onderhoud in de kou liggen heeft haar dan ook niet goed gedaan. Wonder boven wonder kon ze wél op eigen kracht terug varen naar Amsterdam, ondanks dat ze er een paar weken eerder nog gehavend en leeggeplunderd bij lag. Dit moest natuurlijk gevierd worden: op zaterdag 9 augustus, de dag van thuiskomst, stond een grote groep vrijwilligers verspreid over het NDSM-terrein, om de 200 bezoekers naar de Melissapier te wijzen. Ook ik stond in een knalgroen shirt klaar om verdwaalde mensen richting de aanlegplaats van de Arctic Sunrise te leiden. Met mijn rug naar de pier, kon ik het toch niet laten om telkens om te kijken op zoek naar een glimp van de groene ijsbreker. Want het grote moment van thuiskomst, dat wilde ik voor geen cént missen.

Rond vieren werd de Arctic Sunrise in Amsterdam verwacht, maar de keiharde westenwind had haar al een half uur eerder op schema doen varen. Iedereen stond vanaf het puntje van de pier richting het Noordzeekanaal te turen en zelfs het GVB had een aparte pont vol mensen en een fanfare ingezet om het schip te verwelkomen. Op gegeven moment verscheen er in de verte een klein rubberbootje. En nog één, en nog één. M'n hart maakte een sprongetje en ik ging op m'n tenen staan om over alle auto's op de kade heen te kunnen kijken. Tussen de tientallen kleine bootjes doemde plotseling een groot, groen schip op, met de bekende regenboog-strepen op haar flank. Ik keek vlug om me heen, inschattend of er nog hulpzoekende bezoekers in aantocht waren, en rende toen halsoverkop naar een mede-vrijwilliger, die toevallig een fiets bij zich had. Zo kwam ik - op de bagagedrager - algauw aan op de Melissapier, waar een grote groep mensen op het puntje van de kade druk stond te zwaaien naar de Arctic Sunrise. Langzaam maar zeker kwam ze steeds dichterbij en toen uiteindelijk de trossen op de kade werden uitgegooid, begon iedereen luid te juichen en te applaudisseren. Om me heen zag ik alleen maar vrolijke gezichten en ook vanaf het schip zelf werden constant foto's gemaakt om het bijzondere moment vast te leggen.

Ter hoogte van de bridge stond Faiza, gehuld in een lange, rode jurk. Een dek lager stonden nog meer leden van de Arctic 30, samen met Kumi Naidoo, directeur van Greenpeace International. Toen die even later aan wal stapten, werden er kort drie toespraken gehouden: eerst Greenpeace Nederland directrice Sylvia Borren, toen Kumi met een vlammende speech en als laatste Faiza, die afsloot met een Russische theeceremonie.

Kumi aan het woord

Natuurlijk waren er na afloop van de toespraken rondleidingen het schip op. Bemanningsleden vertelden verhalen over het schip en vrijwilligers hielpen de boel goed te laten verlopen (dat hield vooral in: zorgen dat mensen niet in het water vielen of het schip alsnog tot zinken zouden brengen). Ik stond bij de inschrijftafel kaartjes voor de tours uit te delen en hield tegelijkertijd een oogje op het schip, waar ik ook opeens bekende bemanningsleden van de Rainbow Warrior en Esperanza zag lopen. Iedereen was druk in de weer met mensen te woord staan, er werd een levensgroot memoryspel gespeeld en hier en daar stonden bezoekers over hun smartphone gebogen de Greenpeace-quiz te doen. 

Omdat ik diezelfde avond nog een trein moest halen, had ik jammergenoeg maar weinig tijd om het schip ook echt van binnen te bekijken. Natuurlijk kon ik het niet laten om iemand te vragen om een foto van me te maken voor de Arctic Sunrise...

Toen ik eind van de middag weer helemaal bepakt op de pont stond, stond ik plotseling recht tegenover Kumi, die nog vrolijk in zijn Save The Arctic-shirt en groene jas met iemand anders van Greenpeace stond te praten. Al twijfelend of ik hem toch nog maar even zou aanspreken, kwamen we aan de overkant van het IJ en besloot ik dat ik daar toch net iets te verlegen voor was. Ik was ondertussen al het Centraal Station binnengelopen, toen ik weer hetzelfde groene Greenpeace-jasje in het vizier kreeg. "Doe nou gewoon, je hebt niks te verliezen" zei ik tegen mezelf, dus stapte ik toch maar op Kumi af en stelde me in hakkelend Engels voor als vrijwilliger. Volgens mij heb ik nog nooit zo'n aardig iemand ontmoet. Toen ik hem verderop in het station weer vrolijk gedag had gezegd en naar mijn trein was gerend, stapte er na mij wéér een Greenpeace jasje in. Zo zat ik dus uiteindelijk naast de directeur van Greenpeace International in de trein. Ik kreeg zo'n enorme stroom van woorden over me heen (over dingen als Amsterdam, zijn thuisland, maar vooral hoe Greenpeace afgelopen tijd negatief in het nieuws is gekomen), dat ik - toen hij was uitgestapt - vervolgens nog heel wat haltes verder naar buiten zat te staren om al die informatie even te verwerken. Je maakt elke keer wel weer wat mee zeg, daar bij Greenpeace.

Voor een chronologisch overzicht van wat er allemaal is gebeurd met de Arctic 30 en hun schip, klik dan hier.