2014 in music [playlist]

Nu de eerste schoolweek van 2015 nog net niet voorbij is, grijp ik de laatste kans om nog terug te mogen blikken op 2014, dit keer aan de hand van muziek. Het was in 2014 dat muziek opeens een nog veel grotere rol in mijn leven ging spelen: ik ging voor het eerst naar een festival, maakte een paar geweldige concerten mee en zat steeds vaker te dromen van een toekomst in de wereld van de muziek. Klik gauw op Read more voor de afspeellijst met de muziek die mijn 2014 kenmerkte, en achtergrondinfo bij de artiesten.

The Black Keys brachten afgelopen jaar hun langverwachte nieuwe album Turn Blue uit. Ik had het totaal niet aan zien komen, dus toen ik op een ochtend een berichtje op Instagram zag met "Black Keys' new single 'Fever' to release on March 24th!!!" was m'n ochtendhumeur op slag verdwenen en sprong ik uit vreugde het hele huis door. Ik schreef er zelfs een blogpost over. Toen ik ze in het begin van de zomer ook nog eens live zag op Rock Werchter, was het belangrijkste punt van m'n Bucketlist volbracht. Op dit moment worden langzaamaan de line-ups van de festivals van komende zomer bekend en wacht ik vol spanning af waar ze zullen spelen. Eén keer live zien vraagt nou eenmaal om meer...

De blijdschap nadat ik Turn Blue had gekocht...

Jack White vond ik begin 2014 nog maar een of andere arrogante gitarist met een rare stem (hij had in een interview Dan Auerbach beledigd, vandaar.) Maar toen ik telkens weer andere fans van The Black Keys heel positief over hem hoorde praten, besloot ik het toch maar een kans te geven. Zijn tweede solo-album Lazaretto bleek net in juni uit te zijn gekomen en toen ik het nummer zelf een aantal keer beluisterde, viel het toch behoorlijk mee met de vooroordelen. Ik vond het behoorlijk goed zelfs. Plotseling ontdekte ik dat ik altijd nog een album van The White Stripes op m'n telefoon had staan (Icky Thump), en samen met de een door Jack samengestelde cd van het MOJO-magazine kwam ik de lange autoritten van de zomervakantie door. Tegen de tijd dat school weer begon, was ik "ThirdFan" in hart en nieren. Met zijn platenmaatschappij Third Man Records, die hij in 2001 oprichtte, laat hij zien wat voor moois er allemaal gedaan kan worden met vinyl ("Your turntable's not dead"). Denk aan glow-in-the-dark LP's, een speciale LP met vloeistof aan de binnenkant en verschillende intro's van nummers afhankelijk van waar je de naald neerzet. Vooral bij zijn nieuwste album zijn ze helemaal losgegaan op de special features. Ik wil niet teveel verklappen, maar wat ik het mooiste eraan vind, is een hologram van een engeltje dat je kunt zien als je de LP afspeelt. En dat is maar één van de vele bijzonderheden van de plaat. Niet voor niets dat het de Lazaretto Ultra LP heet.

Jack White, trots met z'n vers geperste single van Lazaretto

Alt-J is een Britse indierockband, die ik ergens in 2013 leerde kennen. Hun debuutalbum An Awesome Wave (2012) was ontzettend goed en heb ik heel veel geluisterd. In 2014 kwam het tweede album uit: This Is All Yours. De singles die vooraf uitkwamen waren veelbelovend, maar uiteindelijk vond ik het hele album net iets te 'zweverig'. Zeker wel mooi, maar op singletjes na niet echt nummers die ik even fijn op wilde zetten. 5 februari zie ik ze live in de Heineken Music Hall, oh yes.

King Dalton zag ik in een het kleinste zaaltje van de Schouwburg in Den Haag, tijdens het Crossing Border Festival. Ik had geen flauw idee wat er zou komen: het was een bandje uit België en werd door het festivalboekje als "avant-garde folkblues" beschreven ('wat moet ik me daar in godsnaam bij voorstellen?'). Maar ik liep na afloop met een goed gevoel de zaal uit. Het is hele vrolijke muziek, origineel, en ik was benieuwd naar meer. En zo belandde het in mijn afspeellijst. Nouja, niet écht: ze zijn nog te onbekend om op Grooveshark te staan, dus hieronder de videoclip van Sudden Deafness, die ze ook op het festival speelden.

Thurston Moore is bekend als gitarist en zanger in Sonic Youth, de alternatieve (noise- / experimental- / no wave-) rock band uit New York City. Sonic Youth is een aantal jaar geleden al uit elkaar gegaan, maar de bandleden zelf zijn nog druk bezig met solo-carrières en side-projects. In 2014 kwam Moore's nieuwe solo-album "The Best Day" uit. Hoewel ik Sonic Youth al wel kende, had ik tot op de dag voor het festival nog nóóit van hem gehoord, maar nadat ik hem ook zag spelen op Crossing Border was ik meteen fan. De band - bestaande uit twee gitaristen, een bassist en een drummer - was perfect op elkaar ingespeeld. Zelfs in de langste nummers, die voor het grootste deel uit (ontzettend goede) gitaarherrie bestonden, kregen ze het voor elkaar om precies gelijk te stoppen, waarna Moore rustig de laatste tonen van het nummer speelde alsof ze niet zojuist het dak van de zaal eraf hadden gespeeld.

Thurston Moore op Crossing Border Festival 2014, ik stond helemaal vooraan

Nikki Lane is een "outlaw" country zangeres uit Nashville, Tennessee. Haar tweede album All or Nothin' kwam ook afgelopen jaar uit, en is geproduceerd door Dan Auerbach van The Black Keys. Je ziet 'm vast al aankomen: als ik geen fan van The Black Keys was geweest, dan was ik hier waarschijnlijk ook nooit tegenaan gelopen. Het is muziek die in eerste instantie niet echt in het plaatje van mijn muzieksmaak zou passen: normaal gesproken luister ik namelijk totáál niet naar country. Maar Nikki Lane brengt het genre op zo'n frisse, originele manier, dat ik het nummer Right Time na de eerste keer luisteren de rest van de dag zat te neuriën.

Nikki Lane

The Dead Weather is een zogeheten "supergroep" van muzikanten die al eerder bekend zijn geworden met een andere band. Het is door Jack White dat ik er naar ben gaan luisteren: in een van zijn pogingen om een keer 'gewoon een van de bandleden' te zijn, besloot hij in 2005 het drummen weer op te pakken en samen met Alison Mosshart (The Kills), Dean Fertita (Queens Of The Stone Age) en Jack Lawrence een nieuwe band te vormen. In het nummer I Cut Like A Buffalo (zie afspeellijst) zingt White terwijl hij aan het drummen is. Het is ergens een beetje een raar nummer, met een ondoorgrondelijke tekst en een aparte videoclip (die zeker de moeite waard is om te kijken), maar wat mij betreft het beste nummer van hun album Horehound (2009).

The Dead Weather

Wat zou de wereld eentonig zijn zonder muziek.