dinsdag 3 maart 2015

Skiën in Winterwonderland


Op de eerste zondag van de vakantie stond ik met een groep van zo'n 50 medeleerlingen voor de gesloten deuren van school. Normaal gesproken blijf ik in mijn vrije tijd het liefst buiten een straal van een paar kilometer van dit gebouw, maar deze dag was een uitzondering. We stonden namelijk op het punt om de bus in te stappen naar Zwitserland, voor de állereerste school-skireis. Hoewel we een twaalf uur lange busreis voor de boeg hadden en het toch écht het idee was dat we zouden gaan slapen in de bus, was de sfeer uitgelaten. De reis was speciaal voor mensen die normaal niet op skivakantie gaan, dus was het voor de meesten van ons ook de eerste keer om de besneeuwde wereld te zien. Dat gold ook voor mij: ik kende de bergen alleen van de vele zomers wandelen met mijn ouders. Maar toen we om zes uur 's ochtends vermoeid het busraampje uit keken, verscheen in het licht van de opkomende zon een hele nieuwe wereld om ons heen...

Feelin' fancy
Aangekomen bij de kamphuizen, begon de dag direct met het ophalen en passen van onze skispullen. Ondanks het ernstige gebrek aan slaap, was die vermoeidheid bij het zien van dit bijna verblindende winterwonderland als sneeuw voor de zon verdwenen (sorry, deze kon ik niet laten). Zo ontstonden er al gauw sneeuwballengevechten, waarbij zelfs de docenten zich niet in konden houden. Nadat we onze spullen in onze slaapkamer hadden geïnstalleerd, de crewmembers van Skiland (die het kamp begeleidden) kort hadden ontmoet, zaten we alweer in de bus. En wat voelden we ons in eerste instantie lomp in die skikleding: eerst een laag thermokleding (wat eruit zag als een ninja-pakje), vervolgens zo'n ietwat lompe broek met een dikke (= über charmante) trui erover, om dan ook maar niet te spreken over die snowboots... Maar mij hoor je niet klagen, want warm (én waterdicht) was het zeker. En bovendien: iedereen zag er zo uit, het was niet de Skiland fashion-week.


Voordat we de piste op gingen, werden we verdeeld in zeven groepen, elk met een fruitnaam. Zo had je de framboosjes, druifjes, appels, bananen, ga zo maar door. Ik was een trotse skiwi. :) De eerste dag bestond vooral uit heel veel pizzapunten op het babyweitje, begeleid door een Zwitserse instructeur (inclusief leuk accent), vallen van de sleeplift en een oogverblindende hoop sneeuw. Het was die dag bewolkt, waardoor de hele wereld was gehuld in wit en grijs. Ondanks dat er natuurlijk heel wat werd gevallen, pakten we het - naar mijn idee - nog tamelijk snel op. Met de skiwi's slalomden we aan het eind van de dag al voorzichtig van de blauwe piste af en de tweede dag eindigden we zelfs met de dalafdaling. Dat laatste was zó mooi: overal om ons heen de besneeuwde berghellingen, terwijl we over kronkelende bosweggetjes skieden. Het leek wel een sprookje. Niet voor niets dat ik elke ochtend weer met relatief weinig moeite bed uit kwam*, ernaar uit kijkend om weer op de piste te staan. Al werden we om zeven (!!!) uur gewekt en werd de spierpijn met de dag erger. 

* vergeleken met school: zelfde tijd (± 7:00 uur), maar 13947 x moeilijker...


Aan het eind van de eerste skidag werd er iets nieuws geïntroduceerd: de traditie van Geitenpeter. Geitenpeter was de kampgeest van Skiland, en elke avond werden vóór het de nominaties voor de Geitenpeter van die dag bekendgemaakt. Hoe je die kon worden? Simpel: je kon bijvoorbeeld op een hele bijzondere manier vallen, met anderhalve ski aan de blauwe piste onveilig maken of een ander soort pirouette doen. Elke blunder werd onthouden, opgeschreven en voorgedragen. En werd jij dé Geitenpeter van de dag, dan moest de de volgende dag van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat een knalroze afro-pruik dragen...


Tijdens de laatste twee dagen kwam de zon plotseling achter de wolken vandaan en was de hemel op gegeven moment strak blauw. Stapje voor stapje kregen we wat meer techniek onder de knie: sommigen slaagden er zelfs al in om parallelle bochtjes te maken en te remmen met twee ski's perfect naast elkaar. Ik hield het op de steilere stukken piste toch nog maar even bij de vertrouwde pizzapunt (met bochtjes natuurlijk), voordat ik rollend de piste af zou komen.
Wat natuurlijk niet kan ontbreken aan een weekje wintersport, is een gezellige Après-ski. Daar zorgden de crewmembers wel voor, dus toen we woensdag terugkwamen in het kamphuis werden we verwelkomd met warme chocolademelk, koekjes en een heleboel gezelligheid. Er werden spelletjes gespeeld, gedanst en alvast eten ingeslagen voor de terugreis. 's Avonds was er zelfs een bonte avond, waarbij alle kamers - tussen de rondes van een quiz door - iets moesten opvoeren. De crewmembers zelf hadden nog een kamplied geschreven en droegen die voor, die de rest van het kamp op de meest willekeurige momenten werd ingezet. En na nog iets wat op een 'disco' leek, doken we na een lange (maar ontzettend leuke) dag weer onze slaapzak in.

De Kamer 6 Squad - foto's door Naomi

Uiteindelijk ging het kamp véél te snel voorbij. Donderdag zoefden we nog een aantal keer de pistes af, hielpen met de Grote Schoonmaak, en voor we het wisten zaten we na achten alweer in de bus. "Ik wil niet naar huis, ik wil niet naar huis"  was het enige wat ik nog uit kon brengen. Nederland was plotseling ook zo vreselijk plat en groen, en het leek wel alsof het in de bergen nog warmer was dan hier. Ik kampte met de ernstigste kampkater ooit. Gelukkig hadden we elkaar nog om honderden keren te zeggen hoe graag we wel niet terug wilden. Eén ding wisten we in ieder geval wel zeker: 
Met een geweldige groep en een net zo geweldige crew waren we de gezelligste fruitsalade ooit.

Ik weet niet wat ik hier doe, maar ik was gewoon blij. - foto door Naomi
"... En het was een superkamp - JALALALALA"
- Het Kamplied © De Skiland Crew

4 opmerkingen:

  1. Aaah, het was zo ongelooflijk geweldig! Echt heel leuk geschreven ook! Dit kan ik nu altijd weer even teruglezen en alles weer een beetje herbeleven ❤️‍ ~Floor

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat leuk om te horen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Deze is zo leuk! Alleen kan ik er nu niks meer overschrijven want ik kan jouwe natuurlijk noooooit overtreffen. (Ik ben serieus haha)

    Liefs,

    BeantwoordenVerwijderen

Ik vind het super leuk als je een reactie achterlaat! En natuurlijk neem ik ook een kijkje op jouw blog (als je die hebt) ;)